Daphne ile Apollon Efsanesi

 Herkese tekrardan merhabalar aşna ve vişnelerim.. 

Gelelim şu meşhur hikayemize..

Zeus'u malum hepimiz biliyoruz bir önce ki yazılarımda milyonlarca kez bahsetmiştim. 

Zeus'un oğlu ışık Tanrısı olan Apollon , ıssız bir nehir kenarında ay yüzlü güzeller güzeli bir kız ile karşılaşır. 

Bu eşşiz güzelliğin adı nehirlerin prensesi deniz perisi  Daphne die.  Apollon'un kalbinde içinde arzular ve duygular yaşatır ve bir an evvel hemen onunla konuşmak tanışmak ister. Fakat  Daphne Apollon'un içinden geçenleri bildiği için kaçmaya başlar. 

Daphne ne kadar kaçarsa kaçsın Apollon hiç pes etmeden kovalar.. Daphne Tanrılarla sevişen kadınların başlarına neler geldiğini bildiği için korkuya kapılır ve sürekli sürekli kaçmaya devam eder.  

Apollon ise bu güzel periyi mutlaka yakalamak ister, malum Zeus'un oğlu babasına çekmiş.. 

Öyle böyle derken sonunda Apollon yakalar. 

Daphne Apollon'un nefesini saçlarının arasında duyar , artık kurtuşunun olmadığını anlayan Daphne , birden durur ve ayağı ile toprağı kazarak şöyle seslenir '' Ey toprak ana , beni ört beni sakla , beni koru ''

Bu haykırış ve içten yalvarış üzerine Daphne organlarının birer birer ağırlaştığını hisseder. 

Göğüsünü gri kapuklar kaplar , kokulu saçları yapraklara dönüşür, kolları dallar halinde uzar ve kök olup toprağın derinliklerine dalar ve bir defne ağacına dönüşür..

Bu manzara karşısında şaşıran Apollon, Daphne’nin ağaç oluşunu hayret ve üzüntü ile seyreder. 

Sonra da sarılır ve sert kabukları altında hala çarpmakta olan kalbinin sesini duyar ve şöyle seslenir: “Defne, bundan sonra sen, Apollon’un kutsal ağacı olacaksın. O solmayan ve dökülmeyen yaprakların, başımın çelengi olacak. Değerli kahramanlar, savaşlarda zafere ulaşanlar, hep senin yapraklarınla alınlarını süsleyecekler. Şarkılarda, şiirlerde adımız yanyana geçecek."

 Bu  sözler üzerine Defne, dallarını eğerek Apollon’u saygı ile selamlar.

Bu öykünün geçtiği yer bugünkü Harbiye’dir. Apallon teessür ve heyecan içinde o ağacı 

amblem olarak alır ve parlak yapraklarından başına bir taç yapar. İşte o zamandan beri şiir ve 

 silah zaferi Defne dalı ile ödüllendirilir ve inanışa göre Defne’nin gözyaşları bugün hala 

Harbiye’de şelaleler meydana getirmektedir.